Yanis Varoufakis - En de zwakken ondergaan wat ze moeten ondergaan?

Een van de blijvende herinneringen aan mijn kindertijd is het krakende geluid van een radio die verborgen was onder een rode deken midden in onze woonkamer. Elke avond, ik geloof rond een uur of negen, kropen mijn vader en moeder vol verwachting onder die deken, hun oren gespitst.

Bij het horen van de gedempte begintune, gevolgd door de stem van een Duitse omroeper, reisde ik als zesjarige in mijn verbeelding van ons huis in Athene af naar Centraal-Europa, een mythisch oord waar ik nog nooit was geweest, maar waar ik betoverende glimpen van had opgevangen in mijn geïllustreerde boek van de gebroeders Grimm.

Ons curieuze ritueel met die rode deken begon in 1967, het eerste jaar van de militaire dictatuur in Griekenland. Deutsche Welle, het Duitse internationale radiostation waar mijn ouders naar luisterden, werd in ons huis de voornaamste bondgenoot in de strijd tegen de overvloed aan staatspropaganda – een venster op het verre, democratische Europa. Als zo’n speciale Griekenland-uitzending van een uur op Deutsche Welle voorbij was, gingen we om de eettafel zitten en spraken mijn ouders het nieuws door.

Ik vond het niet saai of jammer dat ik niet helemaal begreep waar ze het over hadden. Want ook ik was gegrepen door de merkwaardige situatie dat we, om te ontdekken wat er in ons eigen Athene gebeurde, door de ether – en onder de dekmantel van een rode deken – naar een plaats genaamd Duitsland moesten reizen. De reden voor die rode deken was een knorrige oude buurman die Gregoris heette. We wisten dat Gregoris connecties met de geheime politie had en mijn ouders in de gaten hield – en dan vooral mijn vader, die met zijn linkse verleden een dankbaar doelwit was voor een ambitieuze, zij het eenvoudige, verklikker. Sinds de neofascistische kolonels op 21 april 1967 met een staatsgreep aan de macht waren gekomen, was het afstemmen op de uitzendingen van Deutsche Welle een van de vele activiteiten waar plots straf op kwam te staan – van pesterijen tot foltering. Mijn ouders hadden Gregoris al in onze achtertuin zien rondsnuffelen en namen geen risico. En zo werd die rode deken onze bescherming tegen Gregoris’ luisterende oor.